PADI AOWD course

I decided to do PADI Advanced Open Water Diver course during my holidays in August 2018. I enrolled to perform this program in Centre de plongée de la Rague in Côte d’Azur located between towns Mandelieu and Théoule-sur-Mer.

Before my travel to France I visited a doctor specialized in diver’s medicine to make him familiar with details about my health and talk for a while about my present abilities to deep diving. As he realized I am in a good physical fitness, do not take medications and do not have any permanent health issues that might interfere with my diving, so I got a permission for a whole year. As I write this entry on my blog now so this means he was not wrong about giving me that permission.

I had to get actual health results for other purpose so the beginning of August 2018 was fruitful for me in terms of many up to date results indicating my general health and physical fitness. As I spent half of the winter 2018 teaching snowboarding or actively snowboarding and another time doing many other physical activities I was finally not too much surprised that I am generally okay.

My first day of AOWD course I mentioned in my regular blog under La pointe de l’aiguille blog entry.

Preparations

My own, proven equipment with 15 l tank from diving center. In France there is a little bit different system with 2 valves. One for manometer and octopus that you have on your left during dive. And one on the right for your inflator and regulator. I used that left for my whole 1st stage. But cannot understand why it was closed before my jump into the water. I opened it yet during setting up all that things together. And tested!

Storm with thunders before our departure and we can see on that video that burning tree that was struck just a few seconds before this video.

It was a diving to perform peak performance buoyancy and to get close to my limit depth with my regular limits trained before and prepare for deep diving. We performed a few underwater orientation and navigation introductory issues and trained how to use SMB.

La pointe de l’aiguille is a part of l’Estérel nature reserve.

My instructor Eric before our first dive.

Captain Franco Marrone, director of the Diving Center during an attempt to outline our diving site.

Our second diving site was Le petit cap roux.

For my second dive I did not take a camera because I did not know that we start series of deep dives just from the second day of my AOWD course. From pedagogical point of view it is necessary to perform all elements as they are introduced gradually and repeat most difficult of them every day after. So as to recreational PADI standards deep dives start from below 18 meters. The second day was my fist deep dive. And first serious task. I had to perform navigational tasks with closed eyes being on 27 meters below the surface. To refer to imagination of Polish people – lighthouse in Rozewie at Baltic Sea is „only” 32,5 meters high. I had to do for the first time something so deep. And follow Ariadna’s thread from diving spool that has been anchored between rocks and follow and navigate only using line with my eyes closed. Surprisingly I did it with perfect buoyancy performance even not touching ground once. So my instructor complimented me after that dive saying that almost has no divers on that level of my kind. Good to know that I have some predispositions to work underwater.

During that dive I saw for the first time in my life a creature called sea cucumber (strętwa in Polish).

###

For our third diving we departed directly towards Cannes and stopped diver’s boat surprisingly not too far from the seashore. But surprisingly the diving site was very very deep. Up to 55 meters deep. The diving site is called La fouillée.

Our goal was to do a multilevel diving starting from the deepest point we planned. As the diving site was generally one of the deepest in that area. It was not difficult to descend to quite deep level as to 28 meters deep.

Here we encountered really interesting underwater creatures like murena.

But not only!

2 meters deeper, about 27 meters deep we encountered scorpionfish (pol. skorpena, like the name of diver’s club in Olsztyn) first.

During preparation to our 4th dive I asked my instructor to do more recreational dive without challenging too much deep dive. I was feeling tired for no reason. And if too much nitrogen I am not used to was in my veins I preferred a one day of a break from deep dive for safety reasons. I live on 700 meters asl normally and diving for me is not only being exposed to pressure even of 3 bar or more. For me normal thing for about 4 years is to live in a place my air pressure is lower than normally people experience living in places on elevation closer to the sea level. I did not know exactly how my body gets used to new conditions that I expose to everyday from Monday.

Our diving site was near from that from day 2. It was called le grand cap roux. And was a bit deeper than that from the second day. And located something like within 100 meters from that we were there before.

My instructor understood me perfectly about my no need for deep dive. He said simply that we are not Navy Seals and we do not have to do challenging things everyday. Till Friday I will perform everything anyway as we do it every day gradually introducing new elements to perform full AOWD obligatory program.

My task during that dive was to become a leader. Like a divemaster. And show to Eric that I can remember diving site map and associate it with underwater clues from the environment and to navigate underwater to get back to the place where we started our descending near diver’s boat.

As for AOWD obligatory parts are deep dives this means to 30 meters (40 is absolute maximum for recreational diving) and navigation so we repeated all that tasks concerning these parts almost every day so I new limit of 30 meters became natural to me and I even did not realize when it has happened.

We were very lucky that time. As it is the underwater reserve we had the opportunity to see a shoal (a school) of barracuda fish.

Eric also captured a video of me as I asked him for this before we jumped into the water. I present my peak performance buoyancy and generally how easy is to move underwater precisely for me.

I also followed for some time really big fishes.

And by the end I realized (but I controlled it) and surprised even my instructor that this time I spent also some time at really deep.

Our last dive on Friday 17.08.2018 was at the Island in front of Cannes. The diving site called Le Batéguier. On island there are visible bunkers. It has been built as the last point of defense of France during war.

For celebration 15th of August came special vessel of US Marines. To celebrate with France that date of the victory.

Plan of our diving site.

This place begins innocent. By the coast there is 6 meters deep maximum. But after a few meters there is a wall underwater and depth is up to 55 meters. This time I submerged and descended to 32 meters. What was really a lot taking into account that I was breathing with air. Even using nitrox oxygen starts to be dangerous with EAN32 or 36. Nitrox is just to aviod exhaust. But here no decompression time starts to get shorter with every meter deeper.

When I told captain after ascending, after all that very long dive. This time we were in a team of 3 like during first day on Monday. Eric heard that and told me that I will land in prison in France and will spend rest of my life in prison. Captain said that now I have to pay.

Along with practical exercises during 5 dives I had to follow particular chapters from the book to complete the program that consisted of obligatory deep dive and navigation and 3 selected by choice but to be good in really fundamental skills I was suggested to have just peak performance buoyancy, multilevel diving and boat diving as passed on this stage. I may not repeat it in terms of regular practice or theory but it will be all the time important for me when I will participate in dives for AOWD skills. It convinced me as an explanation. But to be honest. Every chapter of this quite big but very interesting book is comprehensive and really well thought-over. I feel lucky that I started from Discover Scuba Diving when being 15. Achieved OWD when being 19. And now got AOWD being 32. It sounds logical, isn’t it? To be a professional you cannot become a superhero within one day. Here expertise and experience rises non-linear.

I could do a mountain diver. But in fact I did such a dive. I could do an underwater naturalist or photographer but actually I am an underwater naturalist and photographer. But what I can learn about most technical issues from professionals and will not cut corners it will pay me back in the future as my OWD course always paid in hyper-consciousness of everything since I finished that level. I think that good OWD even saved my life once. So every next level I take even more seriously.

For multilevel there is no form on PADI extranet so I have a confirmation in diving center and a stamp in my book at the testing part.

So my new confirmed skills are:

peak performance buoyancy,
multilevel and computer diving,
underwater navigation,
deep diving,
boat diving.

My first diving from boat was when I was 15. But good to have a separate certificate for it.

Now I am only waiting for the letter from PADI organization in Bristol, UK. So I am skilled to dive down to 30 m with a buddy right now.

That’s it. As I started as a teenager I grown up as a fish.

On 3rd of September I got the letter from PADI.

I know she was with someone to make me unsure if I have chances or not,
she did it intentionally to punish me however She suffered after that
she knew me well and knew I dislike unclear situations
I saw that she regretted it
she spoilt my happiness of being on an island and I had very bad diving form mental and heart point of view
I know she did it to make me regret forever and never give me a chance to change it
to come to the same place on 19th Jan 2022 does not completely make sense. In LA I realised that winter is quite cold and days short
She suffered but my heart knows 100% she suffered but did not want to give me a chance. And what I am going to do now is to make her feel 100% regret her attitude to me – someone she regarded as not worthy to be loved
she will regret it.
but not in January
but she will regret it for her whole life

But like Polish jebucas „know their own”, that Irish also on Brittany Ferries. They were not true worst but thinking maybe if this stress is worth it? I don’t know maybe they Felt like traitors of the USA. Maybe too rich. Rich in the guise of them poor not feeling comfortable in their role of economy travelers and me – the poor. To afford once a 3 years flight to US like me means – poor. Or maybe too poor. They only thing they did not take into account well was that she suffer every wrong attitude of them to me, every wrong glimpse, every indiscretion this in the song Obsession by Bee Gees. I have seen enough to be me this time to give you a chance. I will provide on my blog enough details, some time in advance but only about my flight to Hawaii. Jo other details. No Hotels in LA, no transatlantic flights. And this will be your next and last chance.

But this girl on Catalina regretted it and I saw it. She dehumanized me as a representative of „enemy forces” not seeing heart in me and someone who could change his surname to her. And I showed her she was wrong. And she realised it fast. And she did not know how to show me that she was sorry. It is probably difficult to have to potential boyfriend so many warm attituded as well as wrong attitudes and prejudices. And I believe that this boy was her cousin. They never held their hands, I did not see even a single eye contact between them. Since she once caught me at the beginning. The only another moment was at then end. And she showed me that she miss me very very much. And then her parents and sister looked at me „saying” or confirming that this is true. She will not be the same anymore. I still did not make decision. But you will know my flight details to Hawaii.

Z tego powodu, jaki opisałem wyżej, wszystkie Polki wykreśliły się z mojego życia i szansy. Bo nie spotykając się, nie przymierzając itd. Nic o nich nie wiem, poza tym, że się sadzą i czegoś chcą. Dla mnie każda minuta, gdy dziewczyna, która mi się spodobała, „nie reaguje” tylko na coś czeka, obniża moją samoocenę w aspekcie budowania jej w relacji, odniesieniu do tego, czy się tej osobie, która mi się podoba, podobam, obniża samoocenę dajmy na to o 1 punkt. I gdybym miał się przejmować Marysią miałbym już ogromnie na minusie, bo od 2018 r. miała mnie w dupie, Nikola od 2019. Podczas gdy prawdą jest tylko to, że osoby, które podobają się sobie fizycznie nie mogą bez siebie żyć. Dlatego nie da się tego inaczej zrozumieć, jak zwykłe kurestwo i materialne licytowanie się.

Prawdziwe wartości są uniwersalne, a nie generowane przez Żydów w sutannach, żeby ludzi absurdalnymi nakazami zniechęcić i wypaczyć im psychikę w aspekcie radości z życia. Wartością jest nie kłamać, zwłaszcza nie okłamywać osób, z którymi bądź jesteśmy w bliskich relacjach, bądź zamierzamy taką relację nawiązać. Wartością jest nie oczekiwać pieniędzy za coś, czego nie da się wyrazić w pieniądzu. Tylko Żydzi i Żydówki, firmy ubezpieczeniowe potrafią wszystko wycenić, także życie ludzkie. Ale sami Żydzi przyznają, że ich naród doprowadziło przywiązanie do wartości pieniądza do wygnania i tułaczki po świecie. Zaufanie, czas, energia, atrakcyjność, wyłączność jednego człowieka i przedkładanie go nad wszystkich innych nie ma ceny. I nie da się tego wycenić. Dlatego jedyna cena to cena wyboru. Wybierając osobę A rezygnujemy z osoby B. Nie zdradzać. Jeśli jestem w dwóch relacjach jednocześnie, to przyznać to. A nie kłamać, że osoba jest jedna. To wszystko to są wartości.

Uprzedzając wszelkie działania policji, proszę przeczytać poniższe oświadczenie:

Wszelkie groźby, które kieruję na niniejszym blogu, kieruję w stosunku do osób, którym nigdy nie podawałem adresu mojego bloga i powiedziałem: „to jest mój blog, piszę tam o wszystkim, co mnie dotyczy, możesz sobie to czytać i wyrażać do tego stosunek, bo się znamy albo jesteś mile widzana”. Nigdy też nie dałem wyraźnie tym osobom odczuć czegoś w tym duchu, ale także, że są znajome, bliskie, czy mile widziane. Ktoś może się czuć osobą znajomą, ale nie był nigdy bliską. Ktoś był bliską, a może nie być już od dawna mile widzianą itd. itd. Ale każda z takich osób, które nie są mile widziane, otrzymała ode mnie tysiące sygnałów werbalnych i niewerbalnych, że nie jest mile widziana i oczekuję, że nie będzie rozmyślać, kierować swoich zainteresowań na to, co jest przedmiotem mojego życia osobistego czy innego.

Wszelkie groźby kieruję wyłącznie do stalkerów i osób, które dokonują przekłamań, przeinaczeń moich intencji, transformacji ich w coś, co wygląda, jakby było przeze mnie akceptowane, gdy nie jest.

Zniekształcają sposób w jaki komunikuję innym swoje intencje lub ich treść, uniemożliwiając często ich skuteczne zakomunikowanie osobom, którym chcę je zakomunikować. Co dla mnie jako osoby introwertycznej, nieśmiałej stanowi problem. Nawet gdy nie mam problemu w komunikacji, zawsze taka osoba może znaleźć sposób na „zgaszenie mnie” czy celowe onieśmielenie, co ma dla mnie tylko negatywny charakter. Nie wynika z „wdzięku”, „mądrości” takiej osoby, ale najczęściej bezczelności.

Takie osoby czasem uciekają się do tego typu oszustwa, ale częściej motywowane zazdrością, wprowadzają inne osoby w błąd. Czynią to świadomie i skutkuje to różnego rodzaju niekorzyściami nie tylko dla mnie, ale przede wszystkim dla tych osób. Uniemożliwia wytłumaczenie się z czegoś w sprawach delikatnych, gdzie wchodzi w grę zaufanie, podjęcie jakiejś ważnej decyzji. Te osoby robią to motywowane nie wiedzą na mój temat, czy znajomością ze mną, co tym, że kiedyś z jakiegoś ważnego osobistego powodu odmówiłem im znajomości, a dziś wiem, że główna ich motywacja, to ich osobista uraza.

Wszelkie sygnały i postawy z mojej strony świadczą o tym, że nie byłem nigdy i nie jestem zainteresowany utrzymywaniem z nimi kontaktu, co oznacza, że w przypadku podejrzenia groźby karalnej, co na ogół jest przedmiotem postępowania, nie pełnię aktywnej roli w tej sytuacji, co oznacza – na ogół nie wiem, gdzie te osoby mieszkają i nie dążę do pozyskania takich informacji, co nie oznacza, że spełnienie groźby nie jest realne, ja swoje groźby traktuję poważnie, ale ich spełnienie uzależniam od zaniechania przez stalkera tego, co działa zgodnie z ich działaniem, czasem tylko intencją, na moją niekorzyść.

Co więcej, taka osoba jest świadoma tych gróźb od początku, często jest świadoma, że nastąpi ich eskalacja. Świadomie, jak kot, wkalkulowuje sobie ich istnienie w swoją strategię lub liczy na nieświadomość i głupotę np. policji, że policja nigdy nie przeanalizuje tego, dlaczego ja ze swojego punktu widzenia, czuję się zmuszony uciekać się względem tej akurat osoby do gróźb. Jakie dobro osobiste zostało po mojej stronie naruszone, że nie znajduję łagodniejszych metod rozwiązania konfliktu z tą osobą. Takim osobom z mojego doświadczenia nie przeszkadza to, że te groźby kieruję. Ich celem jest posłużenie się moim wizerunkiem do zapewnienia sobie jakiejś pozycji lub zabezpieczenia jakiegoś interesu. Robiły to i robią pod moją nieświadomość, a gdy zaczynam to sobie uświadamiać, usiłują wykpić lub wyśmiać, że dla mnie do tej pory to nie było istotne lub nie zwracałem na to uwagi. W rzeczywistości tego nie widziałem lub zorientowałem się za późno albo brakowało mi czasu, sił, środków na zareagowanie proporcjonalnie. Tak np. było w mojej chorobie. Nie było priorytetem, jakie „lody robią” obce osoby na tym, że choroba zżera moje zasoby. „Robiły po prostu lody”. Zwyczajnie. Licząc się z tym, że prawdopodobnie nie przyjdzie im za to zapłacić. I że może sytuacja się nie zmieni albo już nigdy nie zapłacą za to, co zrobiły. Można takie zachowania podczepić pod drapieżnictwo, czy pasożytnictwo. Najmniej akceptowane społecznie zachowania, szkodliwe, a napiętnowanie ich przeze mnie to wyraz społecznej odpowiedzialności. Ta osoba może tak postępować względem mnie, ale bardzo prawdopodobne jest, że dokładnie tak samo postępuje wobec też innych osób. Być może nawet wielu osób. Z praktyki wiadomo, że z reguły przestępcy, czy osoba która dopuści się przestępstwa to na ogół osoba, która dopuściła się lub dopuści się większej liczby przestępstw. Socjopaci, a do nich należą moi stalkerzy najczęściej, nie uczą się na zasadzie kar, nie przewidują konsekwencji, są impulsywni i mają problemy z samokontrolą, więc liczenie się z konsekwencjami to zachowanie bardzo kosztowne z uwagi na ich deficyty i upośledzenie.

Bezpośrednio uzależniam możliwość spełnienia przeze mnie groźby od zaniechania stalkowania, wypowiadania się przez nieznajome, odległe czy nie mile widziane osoby na mój temat – zwłaszcza w sposób skrótowy, aluzyjny, zawierający przekłamania, nieprawdę. W dodatku, niekiedy nie wiem nawet, kim są te osoby. To nie tylko osoby, które znam z imienia i nazwiska. Otrzymywałem złośliwe odniesienia również od osób, które konsekwentnie pozostawały anonimowe.

Nie jestem przestępcą i nigdy nie zostałem skazany za przestępstwo. Nie interesowały mnie nigdy działania niezgodne z prawem tj. wymuszenia itd. Oczekiwanie, że ktoś będzie cicho i nie będzie się na mój temat odnosił czy wypowiadał wynikają z niechęci do osoby obcej, stalkującej mnie, z rażącego braku znajomości faktów, głównie tj. moje cechy psychiczne, temperamentu czy osobowości, których istnienie negują, które są dla tych osób nieistotne, bo są socjopatami itd. Mam pełne prawo odmówić prawa do wypowiada się na mój temat osobom nieznajomym, obcym, stalkującym mnie, złośliwym itd. Tak naprawdę te osoby nie mają nic prawdziwego do powiedzenia na mój temat, a gdy nawet ma to poparcie w faktach, na ogół te informacje pozyskały na własną rękę, bez mojej wiedzy i zgody i świadczy to o szpiegowaniu mnie, co jest kolejnym przestępczym, społecznie nagannym działaniem, które wskazuje, o jak wiele rzeczy bałyby się same mnie zapytać, wiedząc, że nie udzieliłbym akurat im takich informacji.

Te osoby z jakiegoś powodu poznałem, jako nadużywające władzy w stosunku do mnie, technik wpływu społecznego tj. społeczny dowód słuszności. To osoby, które usiłowały manipulacją coś na mnie wymusić. Zgodę, akceptację czegoś itd. A zatem moje groźby to próby zapobiegnięcia kolejnym szantażom, próbom wymuszenia, szkalowania mojego dobrego imienia. Te osoby na ogół w bardzo zręczny sposób jako pierwsze naruszają moje dobra osobiste. A moja agresja to zwykle finał bardzo długotrwałego, męczącego procesu, gdy stopniowo czuję się coraz bardziej odarty z godności i upokorzony.

W praktyce stalkingu, w świetle statystyk stalker, to najczęściej osoba znana pokrzywdzonemu czy osobie, której jeszcze nie rozpoznano jako ofiary, ale która czuje się pokrzywdzona nawet jeśli jest podejrzana czy występuje jako świadek. Osoba znana, ale najczęściej to nie jest partner, przyjaciel, osoba znajoma. Ale może być osoba przez chwilę znajoma lub powierzchownie, rzadziej były partner.

Groźby z mojej strony są wynikiem wielokrotnego zaniechania przez policję dochodzenia, postępowania w sytuacji, gdy czułem się pokrzywdzony, dało się niekiedy fakt takiego przestępstwa stwierdzić, ale policja zaniechała dalszych działań ze względu na trudności operacyjne czy dochodzeniowe. Na ogół stosowali jakieś proste kryterium niskiej szkodliwości, braku możliwości ustalenia sprawcy, kryterium przedawnienia itd. Dlatego z niniejszego bezpośrednio wynika, że policja jest współodpowiedzialna za to, że broniąc moich dóbr osobistych, prywatności, uciekam się do działań na granicy prawa, które mogą przynieść realnie komuś innemu uszczerbek na zdrowiu lub utratę życia.

Policja była zdolna rozpoznać po ilości przestępstw, jakich padałem ofiarą, że jestem ofiarą wielu, wielokrotnych działań przestępczych, które mają niekiedy znamiona przestępstw seryjnych. Np. seryjnych napadów, wymuszeń, oszustw itd. To też jest bliskie stalkingowi, bo znamiona stalkingu wypełniają okoliczności takie jak powtarzalność, długotrwałość, uciążliwość, duży stopień udręczenia czy upokorzenia działaniem takich osób.

Ofiara seryjnych napadów, która nie doczekała się sprawiedliwości może stać się ofiarą kolejnych napadów, a nawet serii napadów. Bo to sygnał, jaki daje sama policja – tą osobę można gnębić, oszukiwać, okradać, szkalować itd. To jest tak ważne, jak i niezrozumiałe. Obojętność wobec mojej krzywdy wygląda tak, jakby była umotywowana politycznie. Że konkretnie mi się nie pomaga, nie chroni mnie, gdy padam ofiarą przestępstwa. Dla mnie racjonalnym warunkiem przeżycia jest wyrobienie pozwolenia na broń lub nawet zakup broni nielegalnie. Policja stawia mnie w sytuacji, w jakiej człowiek jest postawiony w warunkach wojny.

Gdy piszę o jakiejś kobiecie obraźliwie np. że jest kurwą, ma to na celu bezwzględne i ostateczne wykazanie, jaki mam rzeczywisty stosunek do osoby, która może już nie mi, ale innym usiłuje dać do zrozumienia, że sekretnie żywię przyjaźń czy liczę na wsparcie. Chodzi o przerwanie urojenia, nie pozostawienie złudzeń, a nie celowe obrażenie niewinnej osoby. Taka osoba nigdy nie jest niewinna, zwłaszcza w odniesieniu do mojego życia osobistego czy intymnego. Na ogół ma jakąś winę, choć może ona nie być z prawnego punktu widzenia przestępstwem. Ale może być istotna w toku przesłuchania, rozpoznania czy dochodzenia jako okoliczność, która mogła być przez stalkera wzięta poważnie, żeby zaniechać działania, w odpowiedzi na które mogła mu stać się realna krzywda. Takie osoby często wykorzystują czy powołują się na moją introwertyczną naturę. Bo skoro rzadko wypowiadam się szczerze na tematy osobiste, to w swoim motywowanym złą wolą mniemaniu mogą udawać, że to one są powodem przemilczeń. Powiedzenie, że Ewa Grzybowska to kurwa służy przede wszystkim w tej mojej przestrzeni prywatnej, wykazaniu w sposób jednoznaczny rzeczywistych uczuć i faktycznego stosunku do tej osoby tak, żeby nikt, kto czyta, konfrontuje moje słowa z jej aluzjami, wskazówkami, nie miał wątpliwości, jaki jest w tym mój stosunek. Takie osoby manipulacyjnie w dodatku usiłują znaleźć okoliczność, że moje słowa mogą być z jakiegoś powodu nieważne czy istnieje powód, dlaczego są nieistotne, czy nie należy brać ich pod uwagę, bo z jakiegoś powodu ta osoba wie lepiej, „jak jest”.

Gdy taki stosunek w sprawach osobistych wyrażę, a osoba dalej udaje, że jakby w sprawach dla mnie prywatnych czy intymnych ma w ogóle prawo do zajmowania stanowiska, wtedy powstaje okoliczność, że jestem zmuszony uciec się do gróźb. Naruszanie prywatności, wpływanie na skuteczność mojej komunikacji z niektórymi, wybranymi osobami, czyni moje działania daremnymi, próby komunikacji nieskutecznymi, a niekiedy naraża mnie czy jakąś osobę na straty. Podobnie jak w przypadku łamania tajemnicy korespondencji. W czasach, gdy ludzie nie czytają wiadomości, nie każdy ma konto na Facebooku pod imieniem i nazwiskiem, ja np. nie mam. Niekiedy napisanie o czymś na prywatnym blogu to jedyna zarazem mająca jakiś społeczny rygor prawdziwości metoda zakomunikowania komuś swojego stosunku do tej osoby czy uczuć. Od jakiegoś czasu to dla mnie preferowana forma wyrażania różnych rzeczy, bo email, komunikatory przestały stanowić wiarygodne sposoby komunikacji. Duch czasów spowodował, że izolacja, a z drugiej strony możliwość upewnienia się przykładowo, że kobiecie prywatnie powiedział bym to samo, co przy świadkach, powoduje, że to, co napiszę tutaj ma większą wagę, niż to, co napisałbym zupełnie w prywatnej wiadomości.

Wyrażę się jasno. Obojętnie do prawa i norm zwyczajowych. Jeśli obca osoba lub niemile widziana ośmiela się zajmować stanowisko w ramach mojego życia prywatnego lub w związku z nim lub po wypowiedzi prywatnej wskazywać jakieś kroki, ruchy, działania z mojej strony, narusza w sposób często obsesyjny, napastliwy, zboczony pewien tok, serię, konsekwencję normalny w danej sytuacji tok zachowań, to naturalnie nie ma w moim odczuciu też do tego prawa. A łamiąc prawo, zmusza mnie tak, jak w obronie koniecznej użycia czegoś nie zawsze prawem przewidzianego do obrony jakiegoś ważnego dla mnie dobra.

Jednocześnie chciałbym policję poinformować, że w stosunku do innych osób niż stalkerzy, obcych osób, nieznanych mi nie stosuję tych kryteriów. Nie o każdym zakładam, że jest zły, egocentryczny, pyszny, ekstrawertyczny w stopniu uniemożliwiającym jakiekolwiek relacje ze mną. Z moich doświadczeń wynika, że najczęściej padam ofiarą osób skrajnie ekstrawertyczych lub takich, które mają problemy z samooceną, atrakcyjnością lub kontrolą impulsów. Niekiedy jest to skutkiem nadużywania substancji lub problemów psychicznych, które są widoczne, ale ja widząc okoliczność konfliktu angażuję się w konflikt, by moje granice przywrócić, więc nawet nie podejmuję próby oceny stanu psychicznego takiej osoby. W sytuacji konfliktu mnie to nie interesuje. Chcę przywrócić swoje granice bez względu na okoliczności, środki, problemy i trudności stalkera. Nawet gdy są one dla mnie widoczne. Najpierw trzeba dać po łapach, a potem ostatecznie zawiadomić opiekę społeczną. Jakiś porządek musi być, jakaś kolejność i elementarna sprawiedliwość.

Uwaga! Poszukuję nauczycieli akrobatyki i akrobatów. Profesjonalistów i amatorów. Jeśli ktoś chce się tylko podawać za akrobatę, a jestem w stanie w to uwierzyć, to nie jest to jakiś nadzwyczajny zawód. Wymaga dużej sprawności ruchowej, więc jeśli ktoś ma argumenty choćby w dyskusji, że wie, o czym mówi, to ja to jestem w stanie zauważyć w pierwszych kilku zdaniach. Dlatego nikogo nie zniechęcam, pod warunkiem, że wie, o czym mówimy mając na myśli akrobatyka. Akrobatyka cyrkowa. Nie sportowa. Kto jest zainteresowany cyrkiem, różnicą między obydwoma rodzajamy akrobatyki, odsyłam do mojego 8,5 godzinnego wywiadu z Januszem Sajbukiem z Julinka, z którym spędziłem cały dzień w maju 2018, żeby dowiedzieć się o cyrku wszystkiego z bardzo unikalnej perspektywy.

Osób z doświadczeniami w dziedzinie akrobatyki potrzebuję na tą chwilę do konsultacji w zakresie budowy własnego akrobato-dromu, przestrzeni cyrkowej, nad którą pracuję, jak wielu wiadomo od dawna, ale niedawno wszedłem z moimi koncepcjami na etap praktyczny i potrzebuję osób z pasją, które lubią wypowiadać się na tematy możliwości, adaptacji, rozwiązań w szeroko rozumianej przestrzeni cyrkowej. Choćby takiej, gdzie umownie 10m2 to jest przeznaczone na te cele. Ale może mieć 4, a może mieć 6, a nawet 8 metrów wysokości!

Można napisać do mnie na Facebooku:

https://www.facebook.com/daenerys.roksa

Zadzwonić lub wysłać SMS na nr +48 605 232 330

Albo wysłać email na adres: mpolanski@seznam.cz